In november 2007 werd een 17-jarige jongen van zijn bed gelicht door de politie. De jongen had meubels gestolen. Geen fysieke, maar digitale. Desondanks vertegenwoordigden die pixels een waarde van 4000 euro.

Waar ik me hevig over op kan winden zijn vazen. Niet gewone vazen, maar siervazen. Begrijp me goed, met losstaande siervazen heb ik geen enkel probleem. Nee, het stoort me pas als ik ze met zijn tweeën aantref, dicht bij elkaar, op een verder lege vensterbank. Deze hardnekkige irritatie heb ik opgelopen toen ik vorig jaar elke avond vanaf het station door een nieuwbouwwijk naar huis moest lopen. Erger kun je een mens niet aandoen. Waar ik ook keek, overal zag ik ze in paartjes in de vensterbanken van brave burgermanshuizen staan. Had het ene huis ze, dan kon je er donder op zeggen dat de buren ze ook hadden. Van die lange, slanke, glazen siervazen. Verschrikkelijk! Niet omdat ik ze lelijk vind, maar omdat ik ze overal – zonder reden – tegenkom. Het zijn de tuinkabouters van de 21ste eeuw.

"How much? How much is it?" Een wat sjofele man, wankelend op zijn benen, informeert naar de rekening. Preciezer: de prijs voor het op zak hebben van drugs, de vlucht uit het dagelijks bestaan. "Nee, je krijgt geen boete!", tettert een jonge agente in zijn oor. "Je krijgt een dagvaarding!" Het kan de man weinig schelen. Zelfs tegen een standrechtelijke executie zou hij geen bezwaar maken. "Praat nou gewoon Nederlands, jongen. Je bent hier in Nederland", zegt haar collega geïrriteerd. De junk begint te lachen, en rochelt – de ophef niet begrijpend - op de grond.

“Ik wil graag een kaartje kopen, maar die kut-automaten lezen mijn pinpas niet”, aldus een jongedame op Rotterdam Centraal tegen een drietal conducteurs. De wandelende helpdeskmedewerkers verwijzen de dame vriendelijk door naar het servicekantoor boven aan de trap, alwaar zij haar woordkeuze – die vanwege de vindingrijke combinatie van 'kut' en 'graag' taalkundig een pluim verdient - kan botvieren op mensen die nog niet zijn vervangen door haperende computers.

"Wilt u nog wat drinken, wat eten misschien?" Aan service heb ik op mijn mobiele kantoor, een eetcafétafeltje ergens in het centrum van Rotterdam, geen gebrek. Het lijkt me de juiste plek voor het schrijven van een stukje over klanttevredenheid. Bewust heb ik gekozen voor een groot eetcafé; minstens twintig tafeltjes, een biljarthoek, een bar en top-40 muziek. De ervaring leert namelijk dat je in ogenschijnlijk rustige, kleine cafés niet kunt schrijven. Zeker niet in zo'n bourgondisch cafeetje waar drie man en een paardenkop zitten. Daar was ik gisteren namelijk. Los van de a-ritmische jazzmuziek werd ik van mijn werk gehouden door een ober die mij graag deelgenoot maakte van de cultuurhistorische ontwikkeling in zijn buurt. Aandacht kent zijn grenzen.